Life After 20

Everybody has a story to tell sa super bagyo and super baha na araw na yun. Late man yung sakin, pero i-share ko pa din ang experience ko- nasa bus ako sa loob ng 20 oras bago ko nakauwi.

1st 8 hours, di ako kumain, di uminom, at di nagCR. Kinailangan pa patayin ang aircon at ilaw sa bus para masave ang baterya dahil di alam kung kelan titila ang ulan at huhupa ang baha. Nakaupo lang ako sa bus. Di ko naman naisipan maglakad dahil tamad ako at ayoko maglusong sa baha. Yung ibang naglakad, pero bumalik din dahil hindi talaga kaya yung lalim ng baha.

view from the 1st bus

Lumipat ako ng ibang bus na hindi aircon para di ako ginawin.

Another 12 hours, bus ride ulit. Di ako kumain, di nagCR, pero may dala nakong tubig. Walang kasiguraduhan kung kelan aandar ang bus. Ang iniisip ko lang, ang mga things to do ko pag nakauwi na ko: mag-pluck ng eybrows at magpa-manicure! Ang dirty ng nails ko! Sa pagdaan namin sa mga binahang area, nagkalat ang bakas ng baha. Lampas tao pala talaga dahil lumubog pati mga trucks.

view from the 2nd bus, free ride sa likod ng truck

Unbelievable pero kinaya ko ang 20 hours sa bus bago ko nakauwi. Oh, I forgot to mention na mag-isa lang ako, at walang battery ang cellphone kaya walang nakakaalam kung nasan ako.

and finally, im home!

Dun ko na nalaman ang sinapit ng iba. Grabe pala, sobrang heartbreaking. Niyakap ako ng pamilya ko, akala daw nila naglaho na ko.

Alam kong swerte pa din ako kumpara sa sinapit ng iba. Salamat sa Diyos ligtas ako at ang pamilya ko, at may bahay pa kaming tutulugan. It's still a day to be thankful for after all!